18 prill, 1998, Zabërxhë, Shala e Bajgores. Datë, e shënuar në historinë më të re të kombit tonë. Datë, ku në këtë fshat të vogël, por me zemër të madhe, filluan shkëndijat e para të lirisë. Datë, kur në këtë vend u formua NJjësiti i Parë i UÇK-së për Regjionin e Shalës së Bajgorës.
Shkruan: Habib Ademi
Në atë kohë, si gjithë Kosova, edhe ne jetonim në kushte të vështira ekonomike, por asnjëherë të nënshtruar, asnjëherë të gjunjëzuar, asnjëherë të dorëzuar.
Në momentin kur popullit po i shteroheshin shpresat se do të jetonin ndonjëherë të lirë, Zoti i Madh dërgoi bijtë më të mirë të kombit, që këto shpresa për liri të ngjalleshin, dërgoi djemtë më të mirë të ujisnin këto shpresa gati të thara.
Me ardhjen e këtyre djemve, shpresat, jo vetëm që u njomën, ato filluan edhe të rritën, të rritën me një ritëm të paparë. Kudo shihje buzëqeshje, vullnet të paparë për bashkëngjitje këtyre djemve në rrugën për liri, vullnet për ndarje edhe të kafshatës së bukës të fëmijëve të tyre.
Fshat i vogël, por me një histori të madhe, asnjëherë në asnjë kohë, nga ky fshat nuk doli një njeri të tradhtoj dikë, prandaj jo rastësisht, këtu filluan shkëndijat e para për çlirim.
I madh e i vogël, plak e i ri, me çdo gjë që kishim, u vumë në shërbim të UÇK-së.
Nga 7 shtatë ushtarë të Njësitit të Parë, filloi rritja aq e vrullshme, sa emri i këtij fshati po dëgjohej çdo kund, u bë vend që i futi frikën Beogradit.
Ky fshat tani ishte bërë Qendër Stërvitore, e jo vetëm ushtarëve të Zonës së Shalës së Bajgorës, por edhe të Zonës së Llapit.
Këtu stërviteshin ushtarë të shumtë, që më tutje të vazhdonin luftën nëpër istikame në Shalë e Llap.
Zabërxha u mobilizua në mënyrë masive, jo vetëm në mbështetje logjistike, por edhe në inkuadrimin e djemve të saj në UÇK.
Jemi dhe do të jemi krenar përherë, si banor të këtij fshati, që në luftën për çlirim, dhamë atë çka patëm, dhe do të jemi të gatshëm, nëse kërkohet nevoja, prapë të japim çdo gjë për liri e vatan.
VËRETJE:
Në këtë datë të lavdishme të historisë sonë, nuk do të doja të përmendja këtë që tani dua të them, por ndiej përgjegjësi para bashkëfshatarëve të mi, gjakun, djersën dhe mundin që ky popull i varfër i këtij fshati dha për këtë liri që po e gëzojmë sot.
Ky fshat historik, që dikur, në kohë lufte, thureshin vargje e fjalë miradie, tani pas 22 vite liri, ka mbetur në dorë të fatit.
Pothuajse asnjë cent nuk është investuar në të, ende nuk ka rrugë, shkolla fillore e ndërtuar para lufte me mundin dhe djersën e vet fshatarëve, pothuajse është shkatërruar, ambulanca në gjendje edhe më të keqe, për ujësjellës as që bëhet fjalë.
Ata që dikur lavdëronin këtë fshat, kanë bërë për vete dhe familjet e tyre jetë luksoze, as që ju bie në mend se ekziston ky vend, e harruan bukën dhe ujin e këtij fshati.
Qeveritë qendrore dhe lokale, të gjitha pa përjashtim, vetëm kur vie koha e zgjedhjeve ju bie në mend për këta njerëz dhe këtë fshat.
Nuk e di se si nuk kanë fije turpi, si nuk frikohen se mos buka e këtij fshati do ti vret, si nuk frikohen për fëmijët e tyre ti ushqejnë me haram kur e dinë se fëmijët e dikujt nuk kanë rrugë, nuk kanë ujësjellës, madje nuk kanë as shkollë për zhvillim normal të mësimit!
Zoti i udhëzoftë në rrugë të drejtë këta njerëz!
