Gazeta franceze Le Figaro shprehet se Presidenti Macron nuk komentoi, megjithëse pritej, për kthimin e misionares humanitare Sophie Petronin në vend, i cila u konvertua në Islam dhe ndryshoi emrin e tij në “Maryam”. Petronin u mbajt rob për më shumë se tre vjet e nëntë muaj në shtetin e Malit. Me të mbërritur në aeroportin Villacoublay në periferi të Parisit, Macron u tërhoq dhe heshti.
Në një analizë të shkruar nga Yves Threard, gazeta franceze shprehet se kjo duhej të kishte qenë një ngjarje e gëzueshme dhe se Macron duhet të ishte gëzuar, si gjithmonë në raste të tilla. Sidomos pas shtatë viteve të angazhimit të ushtrisë në proces, ky supozohej të ishte një lajm i mirë. Shumë vunë në dyshim nevojën për të vazhduar aksionin që tashmë kishte marrë jetën e 50 ushtarëve përballë një kërcënimi të mjegullt, aq të pakapshëm sa ishte vendosur në një territor të madhësisë së Evropës.
Autori i tekstit shprehet se Franca dhe 5 mijë pjesëtarë të forcave “Barkhane” ishin mbërthyer në një luftë të pafund, e cila kryesisht përbëhet nga rrëmbime, sulme fatale dhe përpjekje për vrasje, duke theksuar se dalja nga ajo duket një detyrë e pamundur.
Përvojë shpirtërore
Threard në tekst shtron pyetjen: A ishte personaliteti i Petroninës ai që e vuri në siklet Presidentin e Francës? Sidomos pasi 75-vjeçarja u përshëndet nga një lumë fyerjesh në mediat sociale në Paris dhe nuk mori asnjë simpati pasi tha se ishte konvertuar në Islam dhe kishte përjetuar një “përvojë shpirtërore” gjatë robërisë së saj, përveç qëllimit të saj për t’u kthyer në Mali e të jetonte atje.
A është ajo që po flet kjo grua “Sindromë e Stokholmit” (lidhje emocionale dhe identifikimi i viktimës me xhelatin) apo është vërtet e bindur për të? Sidomos pasi ajo refuzon t’i keqgjykojë rrëmbyesit dhe se nocioni i saj i konfliktit në rajonin e Sahelit irriton dhe madje zemëron francezët.
Autori shtron përsëri pyetjen: pse paguajmë vazhdimisht me gjakun e ushtarëve tanë për të dëgjuar komente të tilla? Ajo thekson se kjo grua është po aq e apasionuar pas punës së saj humanitare sa edhe për Afrikën, por që është e vështirë ta ndjekësh tani pasi ajo e quan veten Maryam, pasi u kthye në Islam.
Autori vazhdon një seri pyetjesh: A i kanë vënë në turp Presidentit të Francës kushtet për lirimin e “Maryam”? Ai vuri në dukje se lirimi i ndonjë pengu çon në negociata, por në këmbim të çfarë? A ka ndonjë shpërblim? Duhet të kihet parasysh se ka histori të pagimit të dhjetë milion eurove, edhe pse është e vështirë të pranosh që kjo shumë është dhënë.
Si do ta justifikojë qeveria armatosjen e armikut ndaj publikut, sepse ato para, natyrisht, do të përdoren për të forcuar fuqinë e saj goditëse, tha autori.
Franca pa fjalë
Megjithëse nuk ka prova për dhënien e kësaj shume, është konfirmuar zyrtarisht se më shumë se dyqind luftëtarë vendas janë liruar nga burgu në Mali, sipas autorëve, megjithëse disa nga të liruarit mund të jenë përfshirë në sulme ndaj ushtrisë franceze.
Autori theksoi se Franca nuk kishte shumë për të thënë kur Petronina u la e lirë, duke theksuar se kjo kishte të bënte kryesisht me Malin, sepse përparësia e këshillit ushtarak, i cili mori pushtetin në atë vend verën e kaluar, ishte lirimi i politikanit të shquar malian Soumail Cisse , dhe se lirimi i Petroninës ishte i rastësishëm dhe më pak i rëndësishëm, megjithëse dukej si një gjest i vullnetit të mirë drejtuar Parisit, i cili mirëpriti puçin ushtarak.
Në fund, ai arriti në përfundimin se ky kapitull i ri nuk do të lehtësonte misionin e Macron në Sahel, sepse për shumë francezë çmimi i paguar atje është jashtëzakonisht i vështirë dhe i nënvlerësuar, veçanërisht pasi luftërarët vendas vazhdojnë të rekrutojnë dhe të kenë sukses në terren në të gjithë Afrikën.
