Megjithëse eksperimenti “punë nga shtëpia” ishte i suksesshëm në Perëndim, ai përfshinte më shumë sesa vetëm menaxherë britanikë ose amerikanë që punonin nga shtëpitë e tyre të dyta të mëdha në vende idilike rurale.
Shkruan: Barbara Turley
Ai ndryshoi jetën e përditshme jo vetëm për punëtorët në vendet më të pasura në botë (ku gjenden punëdhënësit më të mëdhenj me bizneset më fitimprurëse), por edhe për punësimin global, dhe rrjedhimisht lëvizshmërinë shoqërore globale në vendet e varfra.
Me thyerjen e barrierës së afërsisë dhe vizave në punësim, kompanitë mund të zbulojnë një sërë talentesh të rinj në mbarë botën. Sidoqoftë, që kjo të funksionojë, sistemet e reja, stilet e menaxhimit dhe proceset që i përshtaten “botës së largët” duhet të bëhen të zakonshme.
Hapi i parë është, natyrisht, që menaxherët të kuptojnë se puna në distancë funksionon.
Për vite me radhë, drejtorët ekzekutivë shqetësoheshin se puna nga shtëpia do të çonte në një humbje të produktivitetit. Megjithatë, duke qenë se menaxherët janë detyruar të heqin dorë nga kontrolli i plotë mbi punonjësit e tyre, nuk duket të ketë shumë fakte për frikën e humbjes së produktivitetit.
Në fakt, disa studime në Shtetet e Bashkuara sugjerojnë se puna nga shtëpia ka rritur produktivitetin, ku ata që punojnë nga shtëpia shpenzojnë dhjetë minuta më pak në aktivitete joproduktive gjatë ditës. Në mënyrë të ngjashme, një studim i Stanfordit me 16.000 punonjës sugjeroi se puna nga shtëpia rrit produktivitetin deri në 13 për qind.
Megjithatë, besoj se jemi vetëm në fillim të këtij rrugëtimi.
Nëse zbatohet siç duhet, miratimi i një strukture holistike të “punës nga shtëpia” mund të zgjerojë grupin e talenteve të çdo kompanie dhe t’u mundësojë atyre të përfitojnë sa më shumë nga punonjësit e tyre.
Nëse punonjësit punojnë nga shtëpia, nuk ka rëndësi nëse shtëpia është dhjetë minuta apo dhjetë zona kohore larg nga zyra. Nuk ka rëndësi se çfarë pasaporte apo vize pune kanë. Puna nga shtëpia bëhet punë nga çdo vend – por më e rëndësishmja, ju mund të jeni nga cilido vend.
Kjo paraqet një mundësi strategjike për kompaninë. Punëdhënësit përballen me ulje të fuqisë punëtore, gjë që gjithmonë i ka rritur pagat. Në prill të vitit 2020, rreth 4 milionë njerëz lanë punën e tyre, një fenomen i quajtur “Dorëheqja e Madhe”. Shtetet e Bashkuara nuk janë të vetmet në këtë, Mbretëria e Bashkuar po përballet me një rritje prej 20 për qind të vendeve të lira të punës në krahasim me nivelet para pandemisë.
Kjo ka çuar gjithmonë në rritje pagash; në qytetet më të mëdha, personat me diploma universitare kanë drejtpërdrejt paga deri në 120.000 dollarë. Kompanitë nuk duhet “të përkulen” para këtyre pagave të fryra kur ekziston një fuqi punëtore ndërkombëtare e talentuar dhe e uritur që pret punësimin.
Modeli filipinas
Punësimi ndërkufitar është shndërruar në një normë shoqërore, por edhe në domosdoshmëri ekonomike. Siç thuhet, nëse mund ta bësh punën tënde nga kudo, kushdo mund ta bëjë punën tënde. Udhëheqësit e zgjuar të bizneseve mund dhe duhet të përfitojnë nga ky ndryshim paradigme.
Kjo është pikërisht ajo që po ndodh dhe në përgjithësi është një gjë e mirë. Kam përvojë pune me ekipe virtuale në Filipine, për shembull, të cilët kanë aftësi administrative të klasit botëror dhe flasin pothuajse rrjedhshëm gjuhën angleze, si dhe kanë afërsi kulturore, pasi ishin ish-koloni e SHBA-së.
Filipinet janë test interesant i kulturës eksplozive të punës në distancë; këtu tashmë ka vende të punës në distancë në qytete si Manila dhe Naga, por pres që kjo të shpërthejë në vitet e ardhshme.
Së pari, reformat e rëndësishme arsimore nënkuptojnë se Filipinet po bëjnë përparim të jashtëzakonshëm; ndërmjet viteve 2008 dhe 2015, shkalla neto e regjistrimit në arsimin fillor u rrit nga 88 në 95 për qind dhe nga 60 në 66 për qind në arsimin e mesëm. Kjo do të thotë se Filipinet në arsimin fillor renditen në mesin e ekonomive më të zhvilluara në botë, siç janë Shtetet e Bashkuara.
Qasja e brezit të gjerë (Broadband) është po aq e rëndësishme sa arsimi, dhe depërtimi në internet në Filipine është vetëm i njëanshëm. Deri në vitin 2020, 79 milionë filipinas kishin qasje në internet, që është më shumë se gjysma e popullsisë.
Barriera gjuhësore është gjithashtu jashtëzakonisht e ulët. Filipinasit janë një nga kombet më të mëdha anglishtfolëse dhe shumica e popullsisë ka të paktën një shkallë të rrjedhshmërisë.
Filipinasit janë shembull i një popullate të uritur për punë dhe të zellshme që pret të integrohet plotësisht në ekonominë globale – dhe puna në distanca të gjata e mundëson këtë në përmasa që ishin të paimagjinueshme dy vjet më parë. Kjo do të çlirojë klasën e mesme në rritje, duke transformuar ekonominë dhe shoqërinë e tyre.
Dhe filipinasit janë vetëm një shembull; Kenia, Indonezia, Brazili dhe Arabia Saudite konsiderohen si burim talentesh për shkak të fuqisë së tyre të re të punës dhe të digjitalizuar, si dhe kostove relativisht të ulëta të punës.
Më e rëndësishmja, do të jetë një punë shumë e kualifikuar dhe kritike për biznesin që vlerësohet nga kompania që ruan shërbimet e individit. Do të jetë krejtësisht ndryshe nga lloji i fuqisë punëtore të pakualifikuar që në të kaluarën ka krijuar gracka të mundshme rreth shfrytëzimit të punës ose mungesës së përfitimeve për punëtorët. Ata do të jenë profesionistë në role të rëndësishme në kompanitë me rritje të lartë në vendet e industrializuara – në numra të papara më parë.
Puna në distancë do të prishë ekuilibrin e fuqisë ekonomike globale në një mënyrë që pakkush mund ta kuptojë. Kontrolli artificial i fluksit të punës përmes vizave të punës nuk do të jetë më në gjendje të ngadalësojë ekonomitë.
Ndërmarrjet në vendet e industrializuara nuk do të shikojnë kurrë prapa në mënyrën e tyre të mëparshme të punës, pasi të kuptojnë se sa e madhe është tërësia e talenteve globalë dhe sa konkurrues janë ata.
* Barbara Turley është një investitore dhe ish-bankiere dhe themeluese e The Virtual Hub (thevirtualhub.com).
