Sanksionet e vendosura nga Shtetet e Bashkuara ndaj Turqisë të hënën nën Aktin mbi Trajtimin e Armiqve Amerikanë përmes Aktit të Sanksioneve (CAATSA) ka të ngjarë të kenë disa efekte, duke thelluar ndryshimet në mendimin strategjik midis dy aleatëve të NATO-s.
Shkruan: Alex Gatapoulos
Presidenti i SHBA Donald Trump ka vendosur sanksione ndaj Turqisë lidhur me blerjen e sistemit të mbrojtjes ruse S-400, për të cilin Shtetet e Bashkuara thanë se ishte e papajtueshme me pajisjet e NATO-s dhe një kërcënim i mundshëm për sigurinë e Aleatëve.
Sanksionet synojnë presidencën turke të industrive të mbrojtjes, agjencinë ushtarake shtetërore për prokurimin e armëve dhe pajisjeve, shefin e saj Ismail Demir dhe tre zyrtarë të tjerë të lartë.
Përjashtimi i Turqisë nga programi i avionëve luftarakë F-35 në korrik 2019 tregoi sa serioz është Uashingtoni sepse Ankaraja bleu armë nga Rusia, jo nga Shtetet e Bashkuara.
Turqia, e cila është pjesë e programit, ka qenë një nga disa marrësit e teknologjisë së përparuar të avionëve F-35 sepse është një anëtar kryesor i NATO-s.
Heqja e Turqisë nga ai program dhe tani sanksionet tregojnë se marrëdhëniet diplomatike janë prishur.
E ardhmja e Turqisë në NATO
Me përshkallëzimin e tensioneve midis Uashingtonit dhe Ankarasë, dalja e Turqisë nga NATO është tani e mundur.
Tabloja strategjike e të gjithë anëtarëve të NATO-s ka ndryshuar që nga fundi i Luftës së Ftohtë.
Krijuar për të ndaluar Bashkimin Sovjetik në atë kohë, NATO po kërkonte vazhdimisht mënyra për të rinovuar misionin e saj, por parimi mbi të cilin ishte bazuar, ndalesa ruse, nuk është zhdukur ende sepse Rusia do të ishte më se e lumtur nëse Aleanca do të shpërbëhej.
Ndërsa ka pak shanse që NATO të shembet, nuk ka dyshim se Aleanca do të tronditej seriozisht nga largimi i Turqisë.
Ekziston një precedent në largimin nga NATO: Franca, e cila u tërhoq nga struktura komanduese e Aleancës në 1967 për t’u kthyer në 2009.
Por Turqia siguron personelin më të madh ushtarak në NATO pas Shteteve të Bashkuara.
Bota është një vend shumë i ndryshëm sesa kur Turqia u bashkua në 1952 dhe ndërsa kërcënimi i pushtimit rus të Perëndimit bie, Turqia po kthehet drejt nevojave dhe shqetësimeve të saj strategjike.
S-400 dhe Patriot
Turqia e ka bërë të qartë se nuk do të tolerojë asnjë ekzistencë të një rajoni autonom Kurd në pragun e saj.
Ankaraja pa mbështetjen e SHBA për Forcat Kurde Demokratike Siriane (SDF), një nga njësitë ushtarake që luftuan në mënyrë efektive me ISIL, si një sinjal negativ dhe marrëdhëniet u përkeqësuan në atë kohë.
SDF përbëhet kryesisht nga Njësitë e Mbrojtjes së Popullit (YPG), luftëtarët e të cilave Turqia i konsideron “terroristë” të lidhur me Partinë e Punëtorëve të Kurdistanit (PKK) të ndaluar.
“Turqia duhet të bëjë zgjedhjen e saj,” u tha Zv.Presidenti Mike Pence anëtarëve të NATO-s vitin e kaluar.
“A dëshiron ai të mbetet një partner kryesor në aleancën më të suksesshme ushtarake në histori, apo dëshiron të rrezikojë sigurinë që sjell një partneritet i tillë duke marrë një vendim kaq të papërgjegjshëm për të minuar aleancën tonë?”
Kjo provokoi një reagim nga Turqia, ku Zv.Presidenti saj Fuat Oktay shkroi në Twitter: “Shtetet e Bashkuara duhet të zgjedhin: A dëshiron të mbetet një aleat apo do të rrezikojë miqësinë tonë duke bashkuar forcat me terroristët që po minojnë mbrojtjen e NATO-s kundër armikut?”
Turqia mori dhe më pas provoi bateritë për S-400. Sistemi amerikan i mbrojtjes Patriot, megjithëse është i dëshmuar në luftime, është inferior ndaj S-400 rus, i cili mund të gjurmojë tre herë më shumë objektiva se Patriot-i dhe t’i rrëzojë ato në një distancë pesë herë më të madhe se arma amerikane.
Kjo do të thotë që mund të shërbejë për mbrojtje por edhe për vendosjen e një zone të ndaluar fluturimi për avionët armiqë dhe, në kapacitet të kufizuar, të përdorë raketa balistike me rreze të shkurtër veprimi.
Fleksibiliteti i operacionit si dhe fakti që çmimi prej 500 milion dollarë për baterinë është vetëm një pjesë e kostove të Patriot-it, është arsyeja pse sistemi është i popullarizuar dhe pse India po blen gjithashtu S-400 për forcat e saj ushtarake.
Ndikimi i sanksioneve
Sanksionet kanë për qëllim industrinë ushtarake turke dhe do të ngadalësojnë pjesërisht zhvillimin e shpejtë të kompleksit ushtarak-industrial.
Bashkëpunimi midis kompanive të mbrojtjes amerikane dhe turke do të mbetet në pritje.
Kjo mund ta shtyjë Turqinë drejt bashkëpunimit me fuqitë e tjera, duke e bërë atë gjithnjë e më pak të varur nga pajisjet ushtarake të SHBA, por mund të rrisë gjithashtu prodhimin e saj të armëve.
Në terma afatshkurtër, sanksionet do të prekin forcën ajrore të Turqisë. Ato përfshijnë versione të vjetra të avionëve amerikanë siç janë F-4 dhe F-16, kështu që Ankaraja dëshiron t’i modernizojë ato. Marrëveshja F-35 ishte pjesë e kësaj strategjie, me pjesët e avionëve që do të prodhohen në Turqi.
Tani që është përjashtuar nga programi, Turqia po përpiqet të bëjë aeroplanët e saj të përparuar por është ende larg një produkti të përfunduar. Flota e saj e vjetër e avionëve luftarakë do të ketë nevojë për pjesë ndërrimi, por Ankaraja nuk mund t’i blejë ato tani.
Avionët e vjetër kanë më shumë nevojë për mirëmbajtje dhe kjo vlen për pjesën më të madhe të Forcave Ajrore Turke, cisternat e saj, aeroplanët e transportit dhe avionët paralajmërues të hershëm, pasi të gjitha janë blerë nga SHBA.
Ndërkohë, forca ajrore turke tashmë ka mungesë të pilotëve të stërvitur për shkak të spastrimit pas përpjekjes për grusht shteti 2016.
Avionët luftarakë turq përdoren në disa fronte, pasi ato janë të angazhuara në ruajtjen e anijeve turke dhe anijeve kërkimore në kërkim të naftës, prandaj tensionet me Greqinë kanë filluar të rriten.
Turqia tani do të duhet të marrë në konsideratë blerjen e avionëve nga vendet e tjera.
Franca dhe Turqia gjithashtu kanë marrëdhënie të komplikuara. Franca po ndihmon Greqinë, fqinjën dhe rivalin rajonal të Turqisë dhe po i shet asaj avionë luftarakë të përparuar Rafale, të armatosur me raketa me rreze të gjatë Meteor.
Rusia është kështu i vetmi vend që mund të ndihmojë Turqinë për shkak të mangësive të saj në forcën ajrore. Të paktën derisa vetë Ankaraja të prodhojë ato që i duhen për avionët luftarakë të përparuar.
