Në botën e sotme arabe, ekziston një tendencë tinëzare për të shtypur njerëzit në një identitet një-dimensional, qoftë fe, sekt, etni apo kombësi. Ne shpesh dëgjojmë zëra që pretendojnë se nuk ka botë arabe dhe se persekutimi i popullit palestinez nuk është shqetësimi ynë ose se besimi ynë musliman është identiteti ynë i vetëm.
Shkruan: Muhammed Al-Baradei
Kjo pasiguri shqetësuese për identitetin tonë është një reagim ndaj dekadave të keqmenaxhimit të fatit tonë nga sundimtarët tanë të paaftë autoritarë, të cilët shpesh kanë qenë të përfshirë në luftë për pushtet, dhe publiku ka qenë peng i interesit të tyre personal.
Kjo prirje degjenerative dhe vdekjeprurëse ka kontribuar në prishjen e kohezionit shoqëror dhe copëtimin e botës arabe. Ai gjithashtu ka zhytur shumë pjesë të rajonit në dhunë dhe mjerim.
Ironia është se kjo prirje është në kundërshtim me realitetin e botës sonë të sotme karakterizuar nga lëvizja e vazhdueshme e njerëzve, mallrave dhe ideve dhe ndërveprimit të gjallë ndërkulturor. Sot, identiteti po bëhet gjithnjë e më kompleks dhe i shtresuar, dhe ekziston një përpjekje e vetëdijshme për të theksuar ngjashmëritë dhe për të vendosur dallimet në plan të dytë, në mënyrë që të inkurajojë bashkëjetesën paqësore midis njerëzve dhe kombeve.
Perceptimi i identitetit
Perceptimi i identitetit tonë përmes këtij prizmi do të thotë se ato që kanë të përbashkët koptët egjiptianë, shiitët libanezë, kurdët irakianë ose marokenët me bashkatdhetarët dhe fqinjët e tyre për sa i përket gjuhës, kulturës, historisë dhe gjeografisë, shkojnë përtej ndryshimeve që mund të ekzistojnë. Kjo mënyrë e të menduarit është thelbësore për të tashmen që ndajmë dhe për të ardhmen që duhet të ndërtojmë së bashku.
Ndërsa bota është në procesin e rishikimit nga pandemia, është e rëndësishme, në këtë pikë të ulët të historisë sonë, të rishikojmë trajektoren tonë aktuale. Zgjedhjet që bëjmë sot do të jenë thelbësore për të ardhmen tonë. A jemi më mirë për sa i përket sigurisë, zhvillimit ekonomik dhe shoqëror, progresit kulturor, etj., kur ndahemi, a bëhemi lehtë pre e interesave të huaj dhe kemi pak përparësi politike dhe ekonomike?
Apo duhet të shikojmë modele të tilla si Bashkimi Evropian dhe organizma të tjera në zhvillim në të gjithë botën, anëtarët e të cilëve me të drejtë e njohin që shumica e kërcënimeve me të cilat përballen nuk kanë kufij dhe se shumica e sfidave dhe mundësive të tyre kërkojnë veprim të përbashkët?
Nëse, siç shpresoj, konkludojmë se është në interesin tonë më të mirë të mbyllim radhët, së pari duhet të heqim dorë nga zakoni i mbulimit të mangësive tona ose transferimi i fajit tek dikush tjetër. Atëherë duhet të kemi një bisedë kuptimplotë midis elitës sonë intelektuale në botën arabe, një elitë që kryesisht është e margjinalizuar. Që kjo bisedë të jetë kuptimplote, ajo duhet të përfshijë shoqërinë civile, e cila ka qenë prej kohësh e shtypur dhe e prirur për revoltë, si dhe publikun e gjerë. Ne duhet të përqendrohemi në atë që jemi, çfarë përbën sigurinë tonë kombëtare, çfarë duam të arrijmë dhe cila është mënyra më e mirë për ta arritur atë.
Kontrata e nevojshme sociale
Në shumë pjesë të botës arabe, ne nuk kemi rënë dakord as për kontratën e nevojshme shoqërore që përshkruan vlerat themelore dhe parimet e nevojshme për të mbrojtur kohezionin tonë shoqëror. Marrëdhënia shpesh e paqartë dhe nganjëherë e diskutueshme midis fesë, moralit dhe ligjit nga e cila bëhen shumë konflikte dhe mosmarrëveshje, është vetëm një shembull i qartë.
Kjo bisedë publike do të bënte të qartë me dhimbje faktin se Lidhja Arabe, të cilën ne e konsideronim prej kohësh mishërimin e identitetit tonë të përbashkët, ka vdekur. Do të bënte gjithashtu të qartë faktin se sistemi ynë rajonal i sigurisë është shkatërruar dhe varfëruar. Do të nënvizonte gjithashtu atë që e bëri të qartë Pranverën Arabe – se ekziston një nevojë urgjente për reformë administrative që garanton sundimin e ligjit, pjesëmarrjen politike dhe të drejtat e njeriut. Do të bënte gjithashtu të qartë faktin se ne jemi prapa në mjetet themelore të përparimit – shkenca, teknologjia, kërkimi dhe arsimi – pavarësisht burimeve financiare dhe njerëzore në dispozicion për ne.
Sistemi demokratik i qeverisjes
Ne kemi nevojë urgjente për një sistem demokratik të qeverisjes me transparencë dhe përgjegjësi të forcuar nga një shoqëri civile e gjallë. Pa dyshim, ne duhet të mësojmë të jetojmë së bashku, brenda dhe jashtë kufijve tanë, si një komb që pranon diversitetin dhe respekton pakicat.
Një sistem i besueshëm autonom rajonal i sigurisë që na mbron dhe interesat tona, është thelbësor – një sistem që mund të ndihmojë në adresimin e marrëdhënieve komplekse me fqinjët tanë. Në këtë kontekst, dialogu me Iranin dhe Turqinë, me të cilin kemi shumë mosmarrëveshje, por edhe shumë të përbashkëta, duhet të ishte vendosur shumë kohë më parë. Një strategji e qartë, e unifikuar se si të merren me shkeljet e dukshme izraelite të të drejtave palestineze është një përparësi e lartë.
Ne duhet të vazhdojmë me botën moderne duke investuar në qendrat e teknologjisë më të përparuar, universitetet kryesore dhe organizatat e ekspertëve. Ne duhet të bëhemi kontribues aktivë të civilizimit, jo vetëm vëzhgues pasivë.
Dhe mbi të gjitha, ne duhet t’i japim fund luftërave të kota dhe gjakderdhjeve të tmerrshme që vazhdojnë të shkatërrojnë popullin tonë dhe të kërkojmë mënyra për të zgjidhur mosmarrëveshjet tona përmes dialogut dhe respektit të ndërsjellë. Këto luftëra kanë qenë një njollë në ndërgjegjen tonë për shumë kohë.
Ky është, pa dyshim, një ndërmarrje e shkëlqyer, por shpresoj se kemi guximin dhe mençurinë të fillojmë të hedhim hapat e parë. Një proces gradual dhe gjithëpërfshirës i reformave është i nevojshëm nëse duam të shmangim rënien e mëtejshme dhe rrezikun e trazirave të pakontrolluara.
