Kancelarja gjermane Angela Merkel, kohët e fundit lëshoi një deklaratë që bie në kundërshtim të plotë me rolin e Gjermanisë si ndërmjetës në zgjidhjen e problemeve midis Turqisë dhe Greqisë, duke thënë se të gjitha vendet evropiane janë “të detyruara të mbështesin Greqinë”.
Shkruan: Yasin Aktay
Duke vazhduar deklaratën e saj, ajo tha: “Të gjitha vendet e Bashkimit Evropian duhet të qëndrojnë pranë Greqisë për çështjen e Mesdheut Lindor”, dhe nga ana tjetër shtoi: “Unë u përpoqa të parandaloj përshkallëzimin e tensioneve dhe kjo ndonjëherë mund të arrihet vetëm përmes bisedimeve të njëpasnjëshme midis të dy palëve. Nuk është e mundur të mbahen bisedime individuale mbi shpërndarjen e zonave ekonomike dhe Gjermania po përpiqet për këtë “, duke pretenduar se ajo ende luan një rol ndërmjetësues.
Sidoqoftë, pretendimi i saj se ndërmjetësimi midis të dy palëve është në një kohë kur inkurajon të gjitha vendet evropiane të qëndrojnë pranë Greqisë pa hezitim dhe rezistencë dhe t’i binden rekomandimeve të saj pa kushte, e distancon atë nga neutraliteti dhe e bën atë jashtëzakonisht të njëanshëm në favor të një pale dhe dhe kundër palës tjetër.
Kjo do të thotë se roli në të cilin Angela Merkel u shfaq si ndërmjetës që nga fillimi i krizës nuk ishte asgjë tjetër veçse një lojë kundër Turqisë dhe një tërheqje vëmendjeje prej saj, në kurriz të avokimit për palën tjetër dhe dhënies së më shumë kohë palës tjetër. Në fund të fundit, nuk del nga sfera e mashtrimit, dinakërisë dhe gënjeshtrës.
Tani është mjaft e qartë se Turqia është përballur me shkelje të të drejtave të saj në Mesdhe dhe Egje dhe se vendet evropiane e kanë dëgjuar Turqinë të paktën pak, duke pasur parasysh shkallën në të cilën ata dëgjojnë Greqinë.
Greqia, përmes ishujve të saj, dëshiron të shfuqizojë pothuajse të gjitha ujërat territoriale turke në favor të saj. Greqia kërkon 40,000 kilometra katrorë juridiksion detar mbi ishullin Meis, i cili është vetëm 10 kilometra katrorë i gjerë dhe ndodhet fillimisht në ujërat territoriale të Turqisë.
Ata duan që Turqia të ketë më pak hapësirë sesa ishulli Meis dhe ishujt e tjerë grekë, të cilët fillimisht ndodhen në zonën kontinentale në pronësi të Turqisë dhe mbulojnë një sipërfaqe prej 2000 km në bregdetin e Mesdheut, me faktin se këto ishuj ndodhen brenda ujërave territoriale turke.
Ose nëse doni, me fjalë të tjera, Turqia nuk mund të hedhë një rrjetë peshkimi në ujërat e saj territoriale, siç tregon harta e zonës së juridiksionit detar që Greqia dëshiron.
Eshtë e qartë se si të zgjidhen këto mosmarrëveshje. Ekziston Konventa e Kombeve të Bashkuara për të Drejtat e Detit 1982 dhe ka dispozita të qarta në lidhje me këtë dhe nuk ka dyshim se ato mbrojnë plotësisht të drejtat e Turqisë. Turqia nuk kërkon një privilegj të veçantë për veten e saj nga e drejta ndërkombëtare, sepse Turqia nuk po sulmon askënd, por Turqia aktualisht po mbron veten.
Nuk ka dyshim se Turqia nuk paraqet pengesa në dialog, por çfarë lloj dialogu është ai dhe cilat do të jenë rezultatet e tij, kur zhvillohet me vendet që nuk njohin neutralitet, por zhvillohen me njërën palë pa tjetrën dhe miratohen vetëm tezat dhe propozimet greke?
Por në çdo rast, ne jemi mësuar me këtë lloj “dialogu” ose “ndërmjetësimi” prapa të cilit nuk ka asgjë tjetër përveç mashtrimit dhe dinakërisë, dhe ne jemi të vetëdijshëm për këtë. Këtu është çështja e Qipros, për shembull, pasi njëra anë e ishullit qipriot kaloi në Evropë, ne menjëherë ishim dëshmitarë të ndërmjetësimit evropian dhe një thirrje për dialog dhe një zgjidhje, e cila nuk ishte gjë tjetër veçse një pengesë dhe humbje kohe kundër Turqisë, në këmbim të adoptimit të plotë të Qipros greke.
Negociatat që zgjatën me vite, në të cilat vendet evropiane, veçanërisht Gjermania, luajtën një rol ndërmjetësues, ne shohim se, nga njëra anë, ata ishin të njëanshëm ndaj Qipros greke, dhe nga ana tjetër, ata vendosën kushte për Turqinë, dhe kur Turqia nuk i pranon, përdorin një justifikim për të mbyllur derën e negociatave.
Bashkimi Evropian ka treguar qëllimet e tij të vërteta për këtë çështje dhe ka humbur plotësisht besueshmërinë dhe paanësinë. Eshtë absurde të presësh prej saj një gjykim të paanshëm dhe të ndershëm për çdo çështje.
Deklaratat e kancelares gjerman, të cilat ishin shumë të qarta, zbulojnë se Gjermania sakrifikoi parimet e neutralitetit, duke u mbështetur ekskluzivisht në lidhjet e historisë, kulturës dhe identitetit midis saj dhe Greqinë. Këto lidhje fillojnë në historinë e lashtë greke dhe përfundojnë me kapitujt e Kryqëzatave.
Nuk ka asnjë shpjegim tjetër për këtë paragjykim fanatik. Gjermania e konsideron veten pronare të trashëgimisë kulturore dhe filozofike të të gjithë Evropës, e cila konsiderohet se ka qenë në Greqinë e lashtë dhe për të mbrojtur atë trashëgimi, nuk heziton të shkelë parimet e parashikuara nga vetë marrëveshjet e Bashkimit Evropian. Aleanca që Merkel i bën thirrje Bashkimit Evropian të vihet në krah të Greqisë, përkundër kësaj padrejtësie të dukshme, është në të vërtetë një kryqëzatë par ekselencë.
Kur teksti i kushtetutës së BE u hartua në 2005, Turqia kundërshtoi klauzolën “Bashkimi Evropian është një bashkim i krishterë” dhe bëri thirrje që ajo të ndryshohet në një “laike”, megjithë pezullimin e përkohshëm të kushtetutës dhe miratimin e termit “sekularizëm” në vend të “krishterimit”. Unioni vazhdoi të largohej nga Turqia dhe provoi se po bëhet gjithnjë e më e krishterë nga dita në ditë.
Paragjykimi i qartë në deklaratat e kancelares gjermane mund të shpjegohet vetëm me faktin se buron nga motive kryqtare dhe se këto motive nuk janë një shenjë e mirë, as për Gjermaninë dhe as për Bashkimin Evropian.
