Ndoshta mendoni se pyetja në titull tashmë ka humbur në mot të keq? Të jeni të sigurt që nuk është, sepse po të ishte, të gjithë do të ishim në kopshtin e kujtimeve deri më tani.
Shkruan: Ljubodrag Stojadinoviq
Oliver është një njeri që i reziston vrasësve të tij dhe i vë në dukje. Disi, përgjigja e qartë vazhdon të na ikë, edhe pse kriminelët janë mu para syve tanë, duke lëvizur në errësirën që u krijua si mbulesë për hijet e tyre fantazmë.
Gjurmët e aksionit harambasha të Milan Radoiçiqit të çojnë kudo ku ka pafuqi dhe dhunë. Heroizmi i ri i Kosovës është një krim i errët dhe është konceptuar në amanetet e trurit të pulës që e çojnë Serbinë në masakër dhe disfata. Kush e dërgoi atje? Ai u mendua, bleu armatime të rënda, uniforma të zeza, mblodhi vullnetarë të papërvojë, i stërviti në aftësitë në të cilat nuk ishte i zoti, i futi në një Moskvich dhe i çoi të vdisnin. Apo e gjithë kjo nuk ishte ende e mundur pa patronazhin e një ngacmuesi të madh dhe stërvitje në livadhet e famshme?
Guerilja iku në Serbi, duke pritur që fatkeqësia që kishte bërë si një ushtrim demonstrues i mendjemadhësisë, të shpallej fitore. Infermierja e tij e lagur, e cila e imagjinon veten si president, i ofroi përsëri gjoksin me pëshpëritje të buta për faljen e mëkateve të tij dhe ai rrëfeu veprën e tij dërrmuese. Nuk ishte rebelim kundër sundimtarit, por harmoni me paaftësinë e tij tronditëse. Dhuna e përbashkët në pafuqi, rebelimi i atyre që shtypin serbët kundër Kurtit që shtyp serbët. Një shpjegim publik i supremit për të cilin bie, një rënkime e neveritshme që u jep dhimbje të gjithë atyre që ende kanë një ndjenjë turpi. Asgjë nuk e ndryshon faktin që “Obiliq i ri” u mor në paraburgim. Kështu ata e gozhduan në kryq martirin dhe e nderuan ritualisht.
Dita e zisë nuk mund të shpjegohet ndryshe veçse si forcimi i një melankolie vdekjeprurëse që e mban tiraninë vetëm me zi publike. Ishte një kërkim për heronj mes viktimave të fanatizmit dhe dhunës së tyre. Të vdekurit janë kryesisht të pafajshëm, ishte një çështje që kufizohej me mbrojtjen e zonës së krimit dhe dashurinë shoviniste për veten.
Poza e luftëtarit është një fletë fiku për lakuriqësinë e shëmtuar dhe patriotizmin e falsifikuar.Pamë se çfarë u mbajt: pjesë e pasurisë së prijësit të mundur, vila e prona me qindarka të panumërta. Është vetëm një pjesë e punës së tij krijuese dhe të frytshme patriotike
ndërmarrje. Është një pjesë e zonës që për të ishte zemra e Serbisë. Diku prej andej, Shkëlqesia e Tij Marko Gjuriq, së bashku me nikoqirin Radoiçiq, me anë të një lidhjeje celulare bënë brohoritjen e famshme sikofantike: Aco Srbine, Aco Srbine!
Në atë kohë, Aca Serbi gëzonte besnikëri, edhe pse kjo ishte e shtyrë nga forca brutale e Gauleiter-it të tij të preferuar. Por tani atje, i njëjti Aca ka statusin e një kukull lecke, e cila është një simbol i humbjes dhe rrënimit. Dhe kjo pafuqi nuk është rezultat i ndonjë pakti të fshehtë me Kurtin, por thjesht kulmi krijues i të njëjtit Ace Serb. Gjithçka që ndodhi në vitet e kaluara e çoi atë në atë kulm. Subjektet, shërbëtorët, materialet e tij elektronike dhe të shtypura festuan gjenialitetin e tij. Nuk dihet se si e kanë zbuluar. Veriu i Kosovës ishte atu i tij tragjik dhe burimi i melodramave dhe sitcom-eve patetike, por edhe hapësira nga e cila ai solli zëra të sigurt për veten dhe kriza që e mbajti si shpëtimtar.
Aty Radoiçiq ishte zbatues i vullnetit të tij, i arratisur nga ligjet dhe normat që do ta frenonin. Një person me lista të kërkuar por edhe me amnisti të zgjatur, heroi i së vërtetës nga poligrafi i shefit, ai që mbron serbët në Kosovë nga të gjithë përveç vetes. Pa të, siç pretendohej në gjykatën serbe, nuk do të kishte më serb në veri. Kur u kthye atje pas një arratisjeje të gjatë për shkak të ndjekjeve të policisë, ai regjistroi deklaratën e tij ogurzezë dhe e dërgoi në rrjete: Jam kthyer dhe e dini çfarë do të thotë.
Ai kërcënoi serbët, pakicën që i rezistoi temperamentit të tij të keq dhe sjelljes së dhunshme. Aksioni tragjik i 24 shtatorit kishte kuptim në përforcimin e pushtetit: ai është i pasur dhe arrogant dhe tani është edhe luftëtar. Një lider i ri mizor që ngjall frikë në të gjitha drejtimet dhe askush nuk mund t’i bëjë asgjë. Sundimtari në Beograd mund të jetë i qetë: serbët janë nën putrën e tij, ai gjithsesi i urren shqiptarët dhe nuk i merr parasysh. Atij i intereson vetëm hapësira. Përballë Milanit të egër, Kurti do të tërhiqet në jug. Largpamësinë e shpërbërjes së policisë serbe do ta tregojnë vetëm guerilët.
Diku në vjeshtën e vitit 2017, Oliver Ivanoviç foli për terrorin ndaj serbëve të kryer nga serbët. Kriminelët kanë krijuar një sistem junta ushtarake këtu, tha ai. Pushteti është jashtë institucioneve dhe qeveria në Beograd e inkurajon atë pushtet. Presidenti e përmendi Milan Radoiçiqin si shembull të luftëtarit për Kosovën dhe garanci për mbijetesën e serbëve këtu. Më shqetëson shumë. Kështu thoshte Oliveri.
Ai u shpall armik. Shkëlqesia e tij Gjuriq udhëhoqi një fushatë të neveritshme urrejtjeje dhe shtypjeje të fjalëve të tij. Oliver Ivanoviq u vra më 16 janar 2018. Ai u dërgua në Beograd dhe u varros në Rrugicën e Qytetarëve të Merituar. Kur ai nuk mund të fliste më, të gjithë armiqtë e tij u bënë miq të nesërmen e varrimit.
Gjuriq së shpejti do të kthehet në Beograd për të parë veprën e tij të madhe në Kosovë, të cilën e ka ndërtuar me Aca Srbina.
Vdekja e Oliver Ivanoviqit është çelësi i të gjitha sekreteve të tmerrshme dhe përgjigja ndaj zuzarëve, poshtërsisë, tradhtisë, krimeve, plaçkitjeve, prishjeve dhe origjinës së kalvarit të Kosovës.
Aca Serbi një herë do të ketë vështirësi të thotë atë që nuk mund t’i shmanget. Atëherë kur duhet të përgjigjet: kush e vrau Oliver Ivanoviqin?
Ai njeri nuk shkon në harresë, nuk ndan fatin e të pushkatuarve mbi varret e të cilëve u rrit bari dhe myshku dhe ranë gjethet. Përgjigja në pyetjen se kush e vrau Oliverin do të nënkuptojë se sistemi kriminal i përbërë nga grabitja, kashta, balta, errësira, frika, era e keqe, mafiozët, varret dhe gënjeshtrat më në fund është rrëzuar.
