Moska, së bashku me Ankaranë, janë fituesit më të medhenj të armëpushimin e arritur në Kaukaz, ndërsa roli i amerikanëve dhe evropianëve zvogëlohet vetëm në vëzhgimin e situatës.
Kështu, editoriali i gazetës zvicerane Le Temps komentoi marrëveshjen e armëpushimit të arritur midis Azerbajxhanit dhe Armenisë, me ndërmjetësimin rus, në rajonin e Nago-Karabakut.
Në fillim të tekstit, theksohet se çështja u “zgjidh” pa Presidentin Trump, i cili nuk bëri asgjë për të parandaluar përshkallëzimin që çoi në konfliktin shkatërrues gjashtë javë midis Armenisë dhe Azerbajxhanit.
Autori i editorialit, Luis Lema, beson se kjo marrëveshje hapi rrugën për një fitore të re për Rusinë dhe Turqinë në mënyrë që të vazhdojë të formësojë skenën diplomatike për botën e nesërme në dëm të Perëndimit.
Franca dhe Shtetet e Bashkuara, jashtë loje
Rusia nuk përmendet në gjeopolitikë pa një kujtesë të Turqisë, kështu që është praktikisht e pamundur të ndahen të dy vendet, beson Lema.
Ai thekson se të dy vendet janë shpesh në anët e kundërta, por se ekziston ende një gjë e përbashkët që i bashkon ata, dhe kjo është kundërshtimi ndaj Perëndimit.
Gazetari shton se Moska dhe Ankaraja mbushin boshllëkun e krijuar nga tërheqja e Amerikës dhe çekuilibrat evropianë dhe që të dy palët përdorin të gjitha mjetet në dispozicion për ta vendosur veten në qendër të lojës dhe më pas përfundojnë duke minuar atë që shërbeu si një kornizë multilaterale.
Në Siri, për shembull, quhet procesi i Astana, i cili është bërë një referencë për negociata, në dëm të Kombeve të Bashkuara.
Ndërhyrja në Libi u krye me shumë durim, duke shpresuar që përfundimisht të ndajë fitimet.
Marrëveshja e arritur në Nago-Karabak (ku Turqia zë një vend të rëndësishëm, megjithëse ia la rolin kryesor Moskës) Marrëveshja e Minskut, e cila respektohet ndërkombëtarisht dhe është e vjetër një çerek shekulli, është harruar.
Me pak fjalë, thotë Lema, Franca dhe Shtetet e Bashkuara janë përsëri jashtë loje.
Dilema e Rusisë mbi fqinjët
Në fakt, Kaukazi i Jugut është një fushë veprimi historikisht “natyrore” e këtyre dy shteteve, shumë më tepër sesa Uashingtoni ose Parisi, beson autori.
Le Temps shkruan se Rusia hyri në konfliktin e fundit midis dy vendeve pak me ngurrim, sepse nuk donte të mërziste asnjë nga miqtë e saj të vjetër, Azerbajxhanin dhe Armeninë.
Sidoqoftë, duke e lënë Armeninë të zhytej në këtë luftë, sepse u kujdes që të mos kundërshtonte dëshirat e Azerbajxhanit, i cili ka mbështetjen e Turqisë, Moska mundësoi një marrëveshje që do ta lejojë atë të dërgojë mijëra ushtarë rusë për të luajtur rolin e arbitrit.
Për presidentët e Francës dhe Shteteve të Bashkuara, loja në këtë pjesë të botës tashmë ka humbur.
